lunes, 23 de septiembre de 2013

Mirando al futuro



21 de setiembre. 17.55. Estoy en la zona de salida del Cto de España de 10k en ruta en Ribadesella.

Me dispongo a hacer un progresivo y cierro los ojos.

Mi mente vuela. Vuela 169 días atras y me veo cruzando la meta en Mataró después de 25 vueltas cubiertas en 27'57". Ahí empezó un infierno.

Un infierno del que creo que puedo salir.

Hago el progresivo y veo que mi elección es buena. Voy a estrenar las Adios Boost. No me las había puesto antes. Es arriesgado pero...
Vuelvo a pestañear y veo como me estan infiltrando los PRP por recomendacion del Dr. David Lopez Capapé.

Otro progresivo. Las sensaciones son infinitamente mejores que 6 días atrás cuando competía en la Cursa de la Mercé.

Una carrera que no me despejó ninguna duda. Ninguna. Al no correrse fuerte no sabía si mi tendón iba a aguantar.

Ya está todo preparado. No hay vuelta atras.
3,2,1...PUM!!!!

Se da el disparo y Nacho coge las riendas de la carrera. Hace aire y algo de calor pero no es problema.

Pasamos el 1er km en 3'00 y me noto raro. Normal hace mucho que no compito.
Han sido meses de picar mucha piedra. Meses de pensar en dejarlo. Pero no. Sigo aquí.

Cubrimos el 2o km en 2'56 y me veo acelerado. Mi zancada es mas corta de lo habitual y debo de ir con mas frecuencia.
Eso se debe a las adaptaciones que seguro he tenido que ir haciendo.

En los meses de abril y mayo no podía hacer entrenos fuertes. A la que forzaba mi tendón protestaba.

No fue hasta bien entrado junio que conseguí enlazar varios entrenos buenos.
Mientras pienso eso cubrimos el 3er km en 2'56.

Aquí se produce el 1er momento clave de la carrera.

Hace viento frontal. La carretera tiene cierta inclinación hacia arriba y la cosa se frena. Se frena hasta tal punto de hacer el km mas lento de la carrera (3'08).

Eso me da la vida. Me permite recuperarme y mi zancada empieza a ser mas fluida.
Pienso que mis rivales han cometido un pequeño error.

Alex Fernandez empieza a correr de lo lindo y marca 2'54 en el 5o km (14'56). Para mi el momento clave de la carrera y el km mas duro ya que lo hace cuesta arriba y con viento frontal.

Le cojo bien la rueda y nos escapamos los dos junto a Bezabeh.

Aqui ya no hay tregua. Alex ha encendido la maquina y ya no para.

Sufro un poco al ver que ya voy a 192 pulsaciones y pienso en todo lo que me ha costado llegar a ese km 6 que cubrimos en 2'51.

Han sido meses de dolores, de tratamientos, de kms, de pararme en un rodaje y arrancar de nuevo. De sustos, de series, de pesas, de, de...
 
No me puedo descolgar. Ni pienso.

A la altura del km 6.2 Bezabeh acelera y veo que Alex deja 2m y me mira de reojo...

AHORA!! Lo paso y pillo a Bezabeh y me pongo a tirar. Ya no hay vuelta atras. Aire a favor y ligera bajada...2'48!!!! Y Alex descolgado.
 
Ya se que quedo 1o o 2o. Quien me lo iba a decir hace 2 meses cuando decidía con mas corazón que estado de forma preparar un maratón.
 
Lo hacía después de haber estado a punto de tirar la toalla.
 
Pero tuve la suerte de tener gente cerca que me prestó su hombro para poder apoyarme y así poder pasar esos malos ratos, esos malos momentos en los que te ves metido en una rueda, en una espiral de cosas negativas y no hay manera de poder salir. A esas personas, a esos amigos, a esa familia a todos ellos va dedicada esa carrera.

Llegamos al punto mas alejado de la vuelta e iniciamos el último tramo hacia meta. Sigo tirando y Bezabeh a mi espalda sin darme un relevo. Hago 2'54 en el km que en la vuelta anterior hemos hecho 3'08 y decido parar. No voy a ninguna parte tirando.

Me la juego. Me pongo a la espalda de Bezabeh y espero acontecimientos. Que hará? Él tiene un cambio muy brusco...y yo no estoy para esos trotes.

Hace un par de amagos y le cojo bien la rueda. Pienso "éste no se me escapa"...

Sigo su estela hasta el km 9 (3'02) y me veo recuperado. Se que tengo que atacar antes que él y se donde hacerlo. Justo a 800m de meta hay un pequeño falso llano para arriba donde ya da el aire de frente.

Ataco duro. Sin contemplaciones y no miro atrás. Para qué? Atrás ya quedan los malos momentos que he intentado compartir con vosotros, atrás quedan todos esos dolores que me han acompañado (y lo seguirán haciendo) en la travesía maratoniana, atrás quedan...Y QUE MAS DA!!!! Delante está la meta, el camino despejado, la maratón de Valencia en 8 semanas...Delante está el FUTURO. No se que me deparará pero de momento lo veo despejado.

Sigo apretando los dientes ya que no me puedo relajar. Miro por el rabillo del ojo y veo que he abierto hueco...A DISFRUTAR!!!!!!!!!

Me relajo de arriba (las piernas siguen moviéndose muy rápido) y disfruto de la llegada.

CAMPEÓN DE ESPAÑA DE 10K en RUTA con 29'19 (14'23 el 2º 5000) y mi primer título como M-35. Con este título ya solo me queda el de Media Maratón para tener todos los títulos de mi especialidad.

Al acabar la competición nos tocó pasar control antidopaje. 7 hombres y 3 mujeres. Un despliegue de medios increíble para ser éste campeonato.

Una vez pasado el trámite nos fuimos a cenar unos cuantos amigos: Lolo Penas, Nacho Caceres, Ruben Palomeque, Dani Mateo, Javi Zapata y un servidor. Risas, anécdotas y curiosidades para cerrar una buena jornada.

Al llegar a la cama me asaltaron nuevas dudas: me dolerá mañana? No me dolerá...La respuesta fue satisfactoria!!!!!!!!!Y acabamos en la playa!!!!!!!!!!

En resumen, buen test de cara al asalto maratoniano. Ahora quedan 8 semanas de duro trabajo donde aun hay que acumular algo de trabajo y luego pulir todo lo conseguido hasta ahora.

12 comentarios:

Jordicine dijo...

Moltes felicitats! Però volíem veure't en banyador. Jajaja. Una abraçada, Carles. Jordi Sanuy

Bernie dijo...

Molt, molt i molt impressionant!!!!

Felicitats Carles. Ets un fora de sèrie tant física com mentalment.

Xevi dijo...

Molt gran Carles! no et mereixies menys! Ets tot un referent! Ara ha seguir lluitant per disfrutar a Valéncia.

Anónimo dijo...

Que grande eres Carles, da gusto lérte. Gracias por compartir cn nosotros tus entrenos y carreras.

Fisioinquiet dijo...

Apreciat Carles, d'entrada ja diu molt de tu que expliquis amb pèls i senyals el que fas i el que pateixes i perceps dia rere dia. La teva força, el teu esforç, la teva confiança i treball amb la teva gent i la teva perseverança et porten: a deixar-hi la pell, a pagar tot el preu del teu compromís i assolir el resultat esperat i l'èxit desitjat. Moltes Felicitats, celebro que hagis retornat al bon camí i espero que segueixis així a València.
Una Forta abraçada Crack!

Unknown dijo...

Enhorabuena Crack, vas por muy buen camino de cara a Valencia, y además con conocimiento!!! Comentanos tus sensaciones con las boost... Crees que son buenas para hacer el marathón???

Anónimo dijo...

Grande Carles, gracias por opmpartir tan estupenda visión de carrera.

NACHO dijo...

Aúpa Carles¡¡¡
Enhorabuena, y como bien dices ahora solo cabe mirar al futuro, para atrás solo para coger impulso.
Gracias por compartir tus experiencias con nosotros¡¡¡

Raúl Muñoz dijo...

Felicitats, Carles. Això dóna fe que l'esforç i el sacrifici a vegades tenen premi. Tot un èxit que et permet continuar treballant amb la mateixa intensitat i més ganes, si és possible.
Una abraçada!

Raúl Muñoz dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Javi Maranges dijo...

Aparte de un grán atleta , escribes muy bien . Me ha encantado tu entrada , transmites muy bien tus sensaciones .
Un saludo

Unknown dijo...

Es troba a faltar l'entrada setmanal al blog :)